To pytanie, z którym wiele osób przychodzi na terapię par. Już nie jest tak jak dawniej, ale jeszcze nie wiadomo, czy to już koniec. Jest złość, zmęczenie, smutek. Ale też wciąż jakaś część siebie, która pyta: "A może jeszcze można coś uratować?". Terapia par to nie tylko próba naprawy. To przestrzeń, w której można sprawdzić, czy warto. I to nie na podstawie chwilowego impulsu, ale przez uczciwe spotkanie ze sobą i z drugą osobą.

Z zewnątrz wszystko może wyglądać dobrze: wspólny dom, dzieci, plany wakacyjne. A jednak między Wami jest coraz więcej ciszy, zdawkowych pytań, zmęczenia sobą. Nie ma wielkich dramatów, tylko codzienne „mijanie się” – jakbyście szli równoległymi ścieżkami, które kiedyś się przecinały. Terapia par nie jest tylko dla tych, którzy krzyczą, zdradzają lub są o krok od rozstania. Czasem to przestrzeń właśnie dla tych, którzy po prostu się pogubili.

Są takie rzeczy, których nie zobaczymy w samotności. Nawet w najgłębszej indywidualnej refleksji nie dotrzemy tam, gdzie może zaprowadzić nas relacja. Dlatego terapia grupowa potrafi zmieniać życie. Bo kiedy widzisz siebie w oczach innych, dostajesz bezcenny dar: perspektywę. Akceptację. Czasem konfrontację. Zawsze żywego człowieka naprzeciwko, a nie tylko swoje domysły i przekonania.